Een rasechte Scheveninger. Visserman. Gids Dorpswandelingen bij Muzee.
“…Ik ben gaan varen. Ik ben geboren en opgegroeid in de Badhuisstraat. Op mijn veertiende jaar kwam ik van de lagere school af en ben gelijk met mijn vader mee op de visserij gegaan. Op de Scheveningen 32 en op de Jupiter. Mijn vader was ook zeeman. Mijn opa ook. Twee ooms van mij zijn gebleven op zee.
De haringvangst is van mei tot eind december. In de beginteelt van mei tot augustus, september zaten we op de Noordzee ten hoogte van de Doggersbank. Daarna trokken we met de haring mee omhoog. Helemaal naar de Shetland eilanden. En zodoende konden we constant die haring vangen.
Vanaf oktober gaat de haring kuit of hom schieten. Die zijn dan niet meer voor de groene haring. Maar wel goed voor de bokkem. Ze worden dan extra gezouten. Daarna in november richting kerstdagen… die mannetjes die achter de vrouwtje aanjagen zijn dan zo mager dat ze voor consumptie niet lekker meer zijn. Maar daar hadden we ook wat opgevonden. Deze gingen in een heel groot bad met azijn en daar maken we zure haring van. En bij die zure haring deden we nog een stukje augurk en dan hadden we een rolmops…”
“… Ik heb gevaren tot 1979. De harinvisserij hield hier [Scheveningen] op. De grote schepen kwamen in beeld. Toen stond er een advertentie in de krant. Overal werden mensen gevraagd. Bij de Brandweer, bij de Politie, bij de post… Mijn vrouw heeft een sollicitatiebrief geschreven bij de PTT uit mijn naam.voor mij gesolliciteerd. In januari moest ik op gesprek en ik werd aangenomen. Ik heb daar tot aan mijn pensioen gezeten. Al met al heb ik er tweeénvijftig jaar en zes maanden opzitten. In het begin vond ik het niet zo fijn dat ze voor mij gesolliciteerd had, maar nu ben ik haar heel erg dankbaar. Ik heb toch een leuk pensioentje opgespaard.
“…We waren niet gelovig. Maar ik laat echt iedereen in z’n waarde. Ik heb geen problemen met Oekraïners of Somaliërs. Die mensen komen uit een gebied waar oorlog is. Ik hoop dat als wij in zo’n situatie zouden zitten anderen ons dan opvangen. Ik ben zelf net na de oorlog geboren en ik heb er wel genoeg over gehoord. Als ik mijn dorpswandeling doe kom ik genoeg struikelstenen tegen. Ik vertel daar dan iets over. Je ziet de mensen nadenken. Ik zeg dan, een mens is pas vergeten als zijn of haar naam vergeten is. Die mensen moeten toch bukken om te kijken wat erop staat. Zoiets mag nooit meer gebeuren…”
“… De vader van mijn vrouw kwam uit Brabant. Zij is ook in Scheveningen geboren. Mijn moeder en haar moeder waren vriendinnen. Mijn moeder raakte zwanger en haar moeder raakte zwanger. En mijn vrouw Dikkie is 19 december geboren en ik op 27 december. We zijn samen op de crèche geweest, we zijn samen op de kleuterschool geweest, zaten samen op de lagere school. We hadden toen nog niets met elkaar maar ja, toen we een jaartje of zeventien waren ging het vonkje overslaan en we zijn nu drieënvijftig jaar getrouwd…”
“…Acht jaar terug ben ik gevraagd als vrijwilliger bij Muzee. Mijn hart ligt hier, de visserij ondanks dat ik mijn langste jaren toch aan de wal heb gewerkt,. Mijn hart is altijd naar zee blijven trekken. Als ik een reisje mee zou mogen met die grote jongens, dan ga ik mee…”
******************
Dit verhaal is onderdeel van de reeks ‘Scheveningen verbindt’. Een serie portretten van bewoners en bezoekers aan Scheveningen. Jaap Spiering maakte de portretten en de foto’s. Over een periode van enkele zomerse weken sprak hij willekeurige personen aan op Scheveningen-dorp.